لایه پیوند داده ها در اینترنت

لایه پیوند داده ها در اینترنت

اینترنت متشکل از ماشین های مستقل (میزبان ها و مسیریاب ها) و سازمان ارتباطی است که آنها را به هم متصل میکند. در داخل یک ساختمان، شبکه های محلی برای ارتباطات داخلی به کار می روند، اما اغلب سازمان ها از خطوط اجاره ای نقطه به نقطه استفاده می کنند. در اینجا قراردادهای لایه پیوند داده ها در خطوط نقطه به نقطه را بررسی خواهیم کرد.

در عمل، ارتباط نقطه به نقطه در دو وضعت مورد استفاده قرار گرفت.

نخست، هزاران سازمان دارای یک یا چند شبکه محلی اند که هر کدام دارای چند میزبان (کامپیوترهای شخصی، ایستگاه های کاری، کارگزار و غیره) و یک مسیریاب (یا یک پل که عملکرد انها یکسان می باشد) است. اغلب مسیریاب ها به شبکه محلی ستون فقرات به هم متصل شده اند. معمولا تمام اتصالات به دنیای خارج از طریق یک یا دو مسیریاب می گذرد که دارای خطوط اجاره ای نقطه به نقطه برای ارتباط با مسیریاب های راه دور است. این مسیریاب ها و خطوط اجاره ای انها هستند که زیرشبکه های ارتباطی را تشکیل می دهند و اینترنت بر آنها بنا نهاده شده است.

وضعیت دوم که در آن خطوط نقطه به نقطه نقش مهمی را در اینترنت بازی میکند، از میلیون ها نفر تشکیل شده است که به وسیله مودم ها و خطوط تلفن شماره گیری به اینترنت وصل می شوند. معمولا آنچه که اتفاق می افتد این است که pc خانگی کاربر با مسیریاب ISP تماس می گیرد و سپس بعنوان میزبان پروپا قرص اینترنت عمل میکند.

تنها تفاوت این شیوه عملکرد با خطوط اجاره ای بین PC و مسیریاب این است که در خطوط اجاره ای اگر کاربر به تماس خاتمه داد اتصال قطع می شود.

در اتصال خط اجاره ای مسیریاب و اتصال شماره گیری مسیریاب به میزبان، به چند قرارداد پیوند داده ای نقطه به نقطه نیاز است تا قاب بندی، کنترل خطا، و سایر وظایف پیوند داده ها را انجام دهند. یکی از آنها PPP است که در اینترنت به کار می رود.

PPP – قرارداد نقطه به نقطه

اینترنت برای اهدافی مثل ترافیک نقطه به نقطه و ترافیک خانگی به ISP ، به قرارداد نقطه به نقطه نیاز دارد. این قرارداد PPP است که در RFC 1661 تعریف شد و توضیحاتش بیشتر در چندین RFC دیگر آمده است. PPP تشخیص خطا را اداره میکند، قراردادهای چندگانه را پشتیبانی میکند، اجازه می دهد آدرس های IP در زمان اتصال مبادله شوند، تایید را ممکن می سازد و خواص دیگری را نیز داراست.

PPP سه خاصیت دارد:

► روش قاب بندی که  انتهای قاب و شروع قاب بعدی را مشخص میکند. فرمت قاب نیز تشخیص خطا را اداره می کند.

► قرارداد کنترل پیوند برای فعال کردن خطوط، تست آنها، گزینه های مذاکره و غیرفعال کردن آنها در صورت عدم نیاز. این قرارداد LCP (قرارداد کنترل پیوند) نام دارد. مدارهای همگام و ناهمگام و کدگذاری بایتی و بیتی را پشتیبانی می کند.

► روشی برای مذاکره در مورد گزینه های لایه شبکه، بطوریکه مستقل از قرارداد لایه شبکه به کار گرفته می شود . این روش، باید برای هر لایه شبکه، NCP (قرارداد کنترل شبکه) متفاوتی داشته باشد.