معرفی اشاره گرها در زبان سی پلاس پلاس ++C

معرفی اشاره گرها در زبان سی پلاس پلاس ++C

به آدرس هر متغیر در حافظه، اشاره گر میگویند. حافظه کامپیوتر مجموعه ای از چندین بایت است. هر بایت دارای یک شماره ردیف است. شماره ردیف هر بایت از حافظه را آدرس آن محل از حافظه میگویند. همچنین متغیرها نامی برای محل های حافظه اند و لذا بایت هایی از حافظه را اشغال میکنند. آدرس اولین بایتی از حافظه که به متغیر اختصاص می یابد، آدرس آن متغیر نام دارد.

اشاره گرها در زبان c++ ، کا ربرد فراوانی دارند، بطوریکه اغلب قابلیتهای زبان سی پلاس پلاس  به نقش اشاره گر در این زبان برمیگردد. استفاده از اشاره گرها در c++ قابلیتهای زیر را فراهم میکند.

1. تخصیص حافظه پویا. در این نوع تخصیص حافظه، برنامه میتواند در زمان اجرا از سیستم حافظه بگیرد و در صورت عدم نیاز، آن حافظه را به سیستم برگرداند.
2. موجب بهبود کارایی بسیاری از توابع میشود.
3. کار با رشته ها و آرایه ها را آسان میکند.
4. ارسال آرگومان ها از طریق فراخوانی با ارجاع را امکانپذیر می سازد.

 

متغیرهای اشاره گر در زبان سی پلاس پلاس:

اشاره گر میتواند در متغیری ذخیره شود، ولی با وجود اینکه اشاره گر یک آدرس حافظه است و آدرس حافظه نیز یک عدد است، ولی نمیتوان آن را در متغیرهایی از نوع int, double و یا غیره ذخیره کرد. متغیری که اشاره گر را ذخیره میکند باید از نوع اشاره گر باشد.  این متغیرها را متغیرهای اشاره گر گویند. برای تعریف متغیرهای اشاره گر در C++ بصورت زیر عمل میشود:

; متغیر*     نوع

برای تعریف متغیر اشاره گری که بخواهد آدرس متغیرهایی را نگهداری کند باید نوع متغیر اشاره گر را همنوع با آن متغیر در نظر گرفت و کنار متغیر اشاره گر، علامت *  را قرار داد.

بعنوان مثال دستور    int  *p; را میتوان بصورتهای زیر تفسیر کرد:

1. P اشاره گری از نوع int است.
2. P آدرس محل هایی از حافظه را نگهداری میکند که محتویات انها مقادیری از نوع صحیح اند.
3. P میتواند به محلهایی اشاره کند که محتویات آنها مقادیری از نوع صحیح میباشند.

 

عملگرهای اشاره گرهای زبان ++C:

دو عملگر & و * در انجام عملیات با اشاره گرها مورد استفاده قرار میگیرند. هر یک از این دو عملگر ، یک عملوند دارند. عملگر & آدرس عملوند خودش را مشخص میکند و عملگر * محتویات جایی را مشخص مینماید که عملوندش به آن اشاره میکند.

اگر نوع متغیری که آدرس آن در یک اشاره گر قرار میگیرد ، با نوع اشاره گر یکسان نباشد، کامپایلر زبان C++ خطایی را اعلام نمیکند، ولی برنامه نویس باید بداند که این امر در صحت اجرای برنامه اثر گذاشته و به نتایج حاصل از برنامه اطمینانی نیست.

اعمال روی اشاره گرهای زبان C++ :

اعمالی که بر روی اشاره گرها میتوان انجام داد به گستردگی اعمالی نیست که روی سایر متغیرها انجام میشود. اعمالی که بر روی اشاره گرها انجام میشوند، عبارتند از:

1. عمل انتساب اشاره گرها به یکدیگر: در صورت انتساب دو اشاره گر به یکدیگر، هر دو اشاره گر به یک محل از حافظه اشاره خواهند کرد. منظور از دستور  *p1=*p2;   این است که محتویات جایی که p2 به آن اشاره میکند، در جایی قرار میگیرد که p1 به آن اشاره میکند و معنای دستور    p1=p2; این است که p1 به جایی اشاره کند که p2 به آنجا اشاره میکند.
2. اعمال محاسباتی جمع و تفریق : با افزایش یک واحد به اشاره گر، به اندازه طول نوع اشاره گر به آن اضافه میشود. بعنوان مثال اگر p اشاره گری از نوع int باشد که به محل 1000 حافظه اشاره میکند، p++ موجب میشود p به عدد صحیحی بعدی اشاره کند.  
3. عمل مقایسه اشاره گرها : اگر p1 و p2 دو اشاره گر باشند، با استفاده از عملگرهای رابطه ای با هم مقایسه میشوند.