شبکه تلویزیون کابلی

شبکه تلویزیون کابلی

سیستم های تلفن بی سیم و ثابت در شبکه های آینده نقش مهمی دارند. اما شبکه های تلویزیون کابلی بعنوان جایگزین شبکه بندی ثابت، نقش مهمی دارند. بسیاری از مردم فعلا تلفن و خدمات اینترنت را از طریق کابل دریافت می کنند و متصدیان کابل سعی می کنند تا سهم خود را در بازار افزایش دهند.

تلویزیون آنتن محلی

تلویزیون کابلی در اواخر دهه 1940 طراحی شد تا افرادی که در مناطق روستایی یا کوهستانی زندگی می کنند بتوانند از آن استفاده کنند. سیستم تلویزیون کابلی اولیه شامل آنتن بزرگی بود که در بالای تپه نصب می شد تا سیگنال تلویزیونی را در هوا پخش کند، شامل یک تقویت کننده به نام ایستگاه اصلی بود تا سیگنال را تقویت کند و شامل کابل هم محور بود که سیگنال را به خانه های مردم تحویل دهد.

در سال های اولیه، تلویزیون کابلی، تلویزیون آنتنی محلی نام داشت که یک عملیات همگام بود یعنی هر کس که با الکترونیک آشنایی داشت می توانست خدماتی را برای شهرش ارائه کند و کاربران می بایست هزینه آن را بپردازند.

پس از مدتی تغییراتی در این شبکه ها ایجاد گردید: اولین تغییر این بود که شرکت های بزرگ شروع به خرید سیستم های کابلی موجود کردند و کابل های جدیدی را برای جذب مشترکین جدید دایر نمودند. دومین تغییر این بود  که حتی در شهرهای بزرگ برای توزیع کانال های کابلی جدید، نیاز به اتصال چندین سیستم بود.

شرکت های کابل  بین شهرها کابل کشی کردند تا آنها را به یک سیستم وصل کنند. این الگو مشابه با همان چیزی است که در 80 سال پیش در صنعت تلفن به وجود آمد، به طوری که دفاتر انتهایی که قبلا مجزا بودند به هم وصل شدند تا تماس های راه دور برقرار شود.

اینترنت بر روی کابل

سیستم کابلی در اثر مرور زمان رشد کرد و کابل بین شهرهای مختلف، توسط فیبر پهن باند قوی جایگزین شد. این کار در سیستم تلفن نیز اتفاق افتاد. سیستمی که برای راه دور از فیبر و برای منازل از کابل هم محور استفاده می کند HFC (ترکیب کابل و فیبر) نام دارد. تبدیل کننده های الکترونوری که واسط بین بخش های نوری و الکتریکی سیستم اند، گره های فیبر نامیده می شوند. چون پهنای باند برای فیبر، خیلی بیشتر از کابل هم محور است، گره فیبر می تواند چندین کابل هم محور را تغذیه کند.

در سال های اخیر اغلب متصدیان کابل تصمیم گرفتند وارد تجارت اینترنت و تجارت تلفن شوند. اما تفاوت های تکنیکی بین کارخانه کابل و کارخانه تلفن در رسیدن به این اهداف موثر بوده است. یک از تفاوت ها این است که به جای تقویت کننده های یک طرفه باید تقویت کننده های دوطرفه قرار گیرند.

تفاوت دیگری بین سیستم HFC و سیستم تلفن وجود دارد که برطرف کردن آن دشوار است. در سیستم تلویزیون کابلی، یک کابل بین چند کاربر به طور اشتراکی استفاده می شود، در حالیکه در سیستم تلفن، هر خانه حلقه خصوصی دارد. وقتی این سیستم برای پخش تلویزیونی استفاده می شود این سهمیه بندی نقشی ندارد. تمام برنامه ها در کابل پخش می شوند و فرقی نمی کند که 10 بیننده وجود داشته باشد یا 10000 بیننده.

اگر همان کابل برای دستیابی به اینترنت به کار رود وجود 10 کاربر با وجود 10000 کاربر فرق می کند. اگر کاربری تصمیم بگیرد فایل بزرگی را از اینترنت دانلود کند، آن پهنای باند در اختیار سایر کاربران نخواهد بود. هر چه تعداد کاربران بیشتر باشد، رقابت برای پهنای باند بیشتر میشود. سیستم تلفن فاقد این خاصیت است. از طرف دیگر پهنای باند کابل هم محور خیلی بیشتر از جفت های تابیده است.